อ่านหนังสือเรื่อง ‘คนไม่รู้จักตัวเอง’ เขียนโดย Anthony De Mello สำนักพิมพ์ OMG เอามาแปลเป็นไทย มีย่อหน้านึงอึ้งเลย คือผู้เขียนเป็นคุรุจิตวิญญาณชาวอินเดีย ในหนังสือเล่มนี้ มีตอนนึงเขาพูดถึง เด็กๆที่เสียความควบคุมตัวเองไว้ว่า
‘ผมขออ้างถึงข้อความของชายอันเยี่ยมยอดคนหนึ่ง ชื่อ เอ.เอส.นีล (นักการศึกษาชาวสก๊อตแลนด์) ผู้เขียนหนังสือดังชื่อ summerhill เขาบอกว่า..
สิ่งที่เป็นสัญญาณบอกว่าเด็กป่วยคือการที่เด็กชอบเดินป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ พ่อแม่
เขาจะสนใจตัวบุคคล เด็กสุขภาพดีไม่สนใจตัวบุคคล เขาจะสนใจสิ่งต่างๆ เมื่อเด็กมั่นใจว่าแม่รัก เขาจะลืมแม่ เขาจะออกไปสำรวจโลกด้วยความสงสัยใคร่รู้ เขาจะมองหากบมาใส่ปาก เวลาเด็กเดินป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ พ่อแม่ นั่นเป็นสัญญาณไม่ดี แสดงว่าเขารู้สึกไม่ปลอดภัย แม่อาจทำให้ความรักเหือดแห้ง ด้วยการไม่ให้เสรีภาพ และหลักประกันตามที่เขาต้องการ แม่ขู่อ้อมๆ อยู่เสมอว่าจะทิ้งเขาไป’
มิน่าล่ะ! รุ่นแม่ๆ เราบอกตลอดว่า
‘เลี้ยงลูก อย่าให้ลูกติดมาก’
และ..เลิกขู่ลูกเลยยยงั้นวันนี้ฝากลูกกับยายแป๊บ
แม่พุ่งไปสระผมก่อนนะลูกก
อาจต่อนวด กะเดินช้อปนิสสสนึงนะลูก
ลูกรู้ว่าแม่รักเสมอ นะลูก
